1 – نفس کشیدن یعنی «جانداری» تنها واقعیّتی است که هیچ علّت و دلیلی ندارد و لذا همه عواقب و آثار و حوادث مربوط به آن هم مطلقاً نمی تواند دلیلی داشته باشد . پس همه فلسفه های زندگی و شعبات آن و در واقع هر فلسفه ای دربارۀ انسان باطل است و هجو و بی ریشه و فریب است و لذا همه به اصطلاح «علوم انسانی» ماهیتاً اینگونه اند .

2 – بی علّتی تنها دلیل واقعی و معقول است .

3 – «چرا نفس می کشی ؟» : اگر این سئوال پاسخی داشته باشد هر سئوال دیگری هم می تواند پاسخی داشته باشد .

4 – جنون همان اندیشۀ علیّتی است .

5 – «خدا» همان بی علّتی است و لذا همه اندیشه های علیّتی ذاتاً کافرانه است .

6 – زیستن بی علّت نیست که لاابالیگری می آورد بلکه ورشکستگی ِ عملی ِ اندیشۀ علیّتی است که لاابالیگری می آورد که انتقام جوئی از علّت پرستی است .

7 – چون انسان تسلیم بی علیّتی نمی شود زورگو و ظالم می شود .

8 – «هستم آنچه که هستم » : این است تنها علّت ِ بودن .

9 – آنانکه عداوت بیشتری با حیات و هستی دارند بیشتر محتاج فلسفه و علّت برای هر چیزی هستند . و این همان کفر است که جنّ جان را به جنون می کشاند و جانی می کند .

10 – آل کاپون فیلسوف بزرگ و پراگماتیستی بود که فلسفه اش را به دست خودش عملی ساخت و لذا بدنام گردید و جانی شناخته شد ولی سن اگوستین فلسفه اش را به دست دیگران اجرا نمود . وصدها نفر را زنده زنده سوزانید و لذا قدیّس لقب گرفت.

5/5 - (2 امتیاز)

جان، جامعه، خدا

عنوان کتاب : من – تو – او

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ