۴۷۶۱. قیامت به قول الهی در کتابش تماماً بر محور و اساس لقاءالله است و با لقاءالله آغاز می‌شود، آن هم از روی زمین و حیات زمینی! وگرنه هیچ حجت کاملی برای خلق محسوب نمی‌گشت وگرنه لقاءالله در پایان قیامت کبرا و پایان عالم، امری جبری و اجتناب‌ناپذیر است و حتی کافران نیز از تصدیقش گریزی ندارند. و لذا می‌فرماید:
«آنان‌که لقاءالله را باور ندارند بزرگ‌ترین زیان‌کاران عالم هستند».
ولى قیامت برحسب انواع و درجات تجلی و لقای الهی نیز درجات دارد و لذا نشانه‌های قیامت در قرآن کریم بسیار متفاوت است که برخی مختص قیامت باطنی و نفوس آدمیان است (و در آن روز آدمی بر باطن خود بینا می‌شود). برخی علائم، قیامت زمین است (و کوه‌ها فرو می‌ریزند و چون آب روان جاری می‌گردند و زمین باطنش را آشکار می‌کند و به نور پروردگارش منور می‌شود). برخی علائم نیز قیامت آسمان و ستارگان است (آسمان شکافته شده و ستارگان فرو ریزند). و برخی علائم قیامت منظومه‌ی شمسی است (ماه و خورشید جمع شوند). و برخی هم علائم قیامت اجتماعی و روابط خانوادگی است (در آن روز والدین و فرزندان، یکدیگر را نمی‌شناسند و هیچ‌کس نمی‌تواند نزدیکانش را یاری دهد).
بنابراین باید قیامت را هم مانند واقعه‌ی ظهور امام زمان در درجات ادوار روز پنجاه‌هزارساله مورد بررسی قرار داد تا دچار تناقض نشویم. و مهم‌تر از آن اینکه مراتب و درجات قیامت و ظهور قائم آل‌محمد و لقای الهی و آخرالزمان و نزول و عروج روح، جملگی واقعه‌ای واحدند در سطوح و وجوه متفاوت از قیامتِ بطون هفت‌گانه‌ی جهان! به همین دلیل بسیاری سؤال می‌کنند که چرا واقعه‌ای به این اهمیت (یعنی ظهور قائم آل‌محمد) در قرآن کریم به‌طور آشکار ذکر نشده است؟ عین این مسئله درباره‌ی امر امامت هم وجود دارد، که ما به بسیاری از این مسائل اساسی در مجموعه‌آثارمان پرداخته‌ایم که تماماً حقایق تأویلی هستند:
«و در آن‌روز تأویل این واقعه را خواهند دید؛ روزی را که کافران بسیار دور می‌بینند و ما بسیار نزدیک». (قرآن کریم)
منبع :استاد خانجانی- از کتاب نزول و عروج روح، دفتر نوزدهم: روح القدس (روح الله)