توبه
توبه یعنی شرمساری از خویشتن که به «اعتراف به گناه» می‌انجامد.[1]
و اما توبه‌ی خالص، توبه از برخی اعمال نیست بلکه توبه از کل زندگی گذشته است؛ توبه‌ای از طرز فکر و احساس و قضاوت و آرزو، توبه‌ای از کل روابط اجتماعی و شغل و عادات زندگی است. و این توبه جز به‌واسطه‌ی معرفت نفس ممکن نمی‌شود و به یاری یک امام. آدم بی‌امام در حریم گناه زندگی می‌کند و لذا توبه‌ھایش دمدمی است و ریایی. توبه بدون یاری امام، منجر به نفاق گشته و آدمی فقط پیچیده‌تر می‌شود
باب توبه
توبه از اعمال توبه ای جاهلانه است. توبه از افکار ، توبه ای عالمانه است و توبه از احساسات توبه ای عارفانه است. و توبه از تمامیت(خود) توبه ای صوفیانه است که توبه ای خلاق و کن فیکون ساز توست