انسان عاشق، اهل دل و مقیم اکنون است و لذا تجربه عشق عین درک و حس جاودانگی است و در محضر خدا بودن! و لذا در وجود عاشق، زمان و گذر زمان وجود ندارد. و این یک درک و حس عرفانی – روحانی – شهودی است. افسوس که آدمیان این مقدس‌ترین تجربه معنوی را به بازی گرفته و درباره‌اش اندک تفکر و تعمقی نمی‌کنند و این شاهراه بهشت را برای خود قلمرو سقوط در جهنم می‌سازند.