و امام همان جمال آشکار آن موجود غیر منطقی و خاموش درون انسان است که مبدأ و سرچشمۀ منطق و شناخت میباشد.

پس امام همان عارف کامل است که خود خاموش است و همۀ صداها از اوست و بر مدار اوست و بسوی اوست و مبدأ و مقصود منطق و معرفت است .

و گفتیم که شناخت یعنی دریافت جهان و تبدیل آن به معنا . و شناخت کامل یعنی دریافت ِکامل کل جهان و تبدیل آن به یک واژه و معنای واحد و مطلق و ناب. و در اینجاست که به توصیف قرآن از امام می رسیم: “کل جهان متمرکز است در وجود امام آشکار.” یعنی کل جهان هستی بواسطۀ امام دریافت شده است و معنا و منطقش در جمال امام عیان گردیده است و خود امام آن معنا و کلمۀ واحده ای است که خاموش است و کل جهان هستی از معنای او معنا گرفته است و از وجود او موجود است .

او همان حقیقت واحده و هستی محض است و گوئی که اصلاً وجود ندارد و عین نیستی است زیرا خاموش است و سخن نمی گوید . ولی براحتی می توان گفت که امام شناسی به مثابۀ کل ِ شناخت است و شناخت کامل است.