153- بیان دیگر ارض ملکوت در قرآن همان ارض واسع خداوند است که همه ارزشها و نعمات دائماَ در حال توسعه و شرح می باشند این ارض واسع خداوند همان خاک ازلی حضرت آدم است.

و لذا این ارض ملکوت برای هر عارفی که رخ میدهد همان ارض وجودی و جسمانی مختص خود اوست.

پس در این سرزمین قدسی هر کسی قلمرو ویژه جان و تن خودش را داراست که مخلوق علم و اخلاص و تسبیح خود اوست و لذا همه ظهورات و نعمات هم به مثابه ظهور و تجلی و توسعه جان عرفانی و فؤاد اوست.

همانطور که گشایشی دیگر برای این بنده در دامنه قله دماوند(قاف) رخ نمود که چشمان من از این قله گشوده شد و گوئی که دماوند، قاف جان و جمال اعراف خود من بود که برای برخی از دوستانم که آنجا با من بودند رؤیت گردید و برحسب اتفاق و ناخواسته عکسی هم از آن چشم حیرت آور ثبت گردید و به یادگار برای همگان باقی ماند. به یاد دارم که در آن واقعه بنده از خودی خودم فنا شده و عین طبیعت دماوند بودم.

این تن خود من بود در طبیعت الهی آدمیت من! این همان تحقق “طباع تام” است در ارض ملکوت!