20- وجود اوّل و دوّم محصول “رابطه” است . وجود سوّم محصول دل کندن از رابطه است و رفتن بسوی تنهائی . در تنهائی است که وجود انسانی رخ می دهد .

21- آنگاه که وجود سوّم بتدریج رخ می نماید چشمی در انسان گشوده می شود که برای نخستین بار وجود دیگری را درک می کند که عین وجود خودش می باشد .

این وجود سوّم چیزی جز این “چشم” نیست و این چشم مواجه با وجود محض ِ فوق وجود می شود و آن خداست . پس باز هم دو وجود است .