حکمت ازلی و فلسفه آخرالزّمان

آیا زمان پایانی دارد ؟

آخرزمان به لحاظی همان ایستائی زمان در باطن یک حکیم الهی است و همان حس جاودانگی و حضور خداست.

و لذا حکیم الهی در هر عصری سیمای آخرالزّمان است و تمام نبرد مردمان و خاصه حکام با او بدین دلیل است که زمان را متوقف نموده است در وجود خویشتن .

و این توقف به محیط و جامعه اش سرایت می کند . چگونه؟

خود حکیم الهی مظهر انفعال و سکون و تسلیم و رضا است و این نشانۀ آخرزمان در وجود اوست .

و امّا این تسلیم و رضا و انفعال محض که گاه وجود یک حکیم را مبدّل به یک کوهی ساکن می سازد ، نه تنها محیط و انسانهای اطرافش و بلکه کلّ جهان را تحت تأثیر  قرار می دهد.

در عرفان اسلامی این وضع را مقام رضا و فنا می نامند در عرفان هندو هم مقام «نیروانا».

و در حکمت توحیدی یونان هم مقام رسیدن به هستی محض یا هستی فی الذاته می خواندند .

حکمت یعنی دانستن حُکم هر لحظه ای از زندگی که پیش می آید .

ذات واحد این حکم نیز امر جاودانه سازی و جاودانه زیستن است. و این همان روش زیستن فوق زمان است و رهائی از تباهی زمانیّت . به همین دلیل در فرهنگ اسلامی به حکیم ، پیر می گویند .

پیر یعنی جاودانه . یعنی کسی که کل زمان را طی نموده است و کل زمان است و پیشوای زمان !