زمینه مردم شناسی عرفانی

32- آدمی تا ظلم پذیر نشده باشد ظالم نخواهد بود .

آدمی تا به خودش ظلم نکرده باشد به کسی اجازه ظلم به خود را نمی دهد . و ظلم به خویشتن انکار حقایق و عظمت ذاتی و الهی وجود خویش است یعنی پشت کردن به الهیت وجود خویشتن .

انکار عزت و صمدیت و بی تائی وجود خویش .

این همان کفر است که با منطق قیاس و شبیه سازی خود با دیگران آغاز می شود که اساس ظلم است .

و انسانی که به خودش کافر شد ظلم پذیر شده است و لذا چشم دیدن عدالت و عزت و الهیت وجودی دیگران را هم ندارد .

و اکثریت مردمان اینگونه اند یعنی کافر و ظلم پذیرند و آنگاه که به اندازه کافی به خود ظلم نمودند و به قحطی وجود افتادند اراده به ظلم کردن رخ می دهد یعنی اراده به حاکم شدن .

این همان بنیاد ذاتی انقلابات اجتماعی است .

و اینست راز آن معمای مذکور !