1- همه اسماء و صفاتي كه بر وزن «فعيل» هستند اموري ذاتي و خودي هستند مثل عليم، حكيم، عظيم، عزيز، حميد، وحيد و امثالهم. عالم كسي است كه علمش را كسب كرده است ولي عليم داراي علم خودي و ذاتي است. محمود كسي است كه مورد حمد و ستايش قرار گرفته است ولي «حميد» داراي ستايش درون ذاتي است.

2- پس از اسم رحمن و رحيم و اله و ربّ، اسم «عليم» از فراوانترين اسمائي است كه در كتاب خدا آمده است و اكثر اسماي الهي بهمراه اسم عليم بكار رفته اند مثل:

سميع العليم، حكيم العليم، خلّاق العليم، عزيزالعليم، علي العليم و غيره!

و اين به اين معناست كه همه اسماء و صفات الهي ناشي از علم ذاتي پروردگارند بخصوص اسم «خلّاق» كه سرمنشأ همه اسماء است زيرا همه اسماي الهي اسماي ظهور پروردگارند و آن بواسطه قدرت خلّاق و آفرينش جهان است:

«آيا آنكه زمين و آسمانها را آفريده، برآفريدگانش توانا نيست كه مثلشان را از نو بيآفريند. آري اوست خلّاق عليم.» يس81-

3- به لحاظي كل آفرينش جهان و انسان، مظهر علم خداست: علم آفرينش و ابداع، علم استقرار در جهان، علم استمرار و بقا، علم عاقبت و غايت و علم ابديت و علم وحدت و يگانگي با جهان!