حقوق عرفانی

حق دوست و دوستی و دوست داشتن و داشتن یک دوست و دوست داشته شدن از جمله حقوق ذاتی و ماورای طبیعی انسان است و در رأس حقوق عرفانی است به معنای حق شناختن و شناخته شدن تا سر حد عشق به این شناخت و موضوع شناخته شده .

این همان اراده به معروف بودن است یعنی به عرفه آمدن همچون خدا و دوستی خدایگونه و این بدان دلیل است که انسان دارای ذات و روح و صورتی خدائی است و خدا هم جهان را آفرید تا شناخته شود و دوست داشته شود .

آدمی هم هر کاری که می کند برای همین امر ذاتی است .

پس حق دوست در محور همه حقوق و فعالیتهای بشری قرار دارد :

جستجوی یک دوست!  ص29